Publiczna Szkoła Podstawowa w Gorajcu

CIEKAWE HISTORIE Z DZIECIŃSTWA

PRYMASA TYSIĄCLECIA

 Porwana kurtka (na podstawie s. 33-36 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Pewnego jesiennego dnia Stefek wybrał się na samotny spacer pod pobliski kasztanowiec. Mama kazała mu założyć ciepłą, nową kurtkę, ponieważ na zewnątrz było dość chłodno.

Chłopiec doszedł pod ulubione drzewo, pozbierał kasztany znajdujące się pod nim. Było ich jednak stanowczo za mało – postanowił wdrapać się na kasztanowiec, żeby strącić ich więcej. Jak pomyślał – tak zrobił. Pech chciał, że podczas tego zabiegu porwał nową kurtkę!

Postanowił, że zostanie na drzewie. Nie przyszedł na obiad, cała rodzina wyszła na jego poszukiwania. Gdy już zaczęło robić się ciemno – nie wytrzymał, zaczął płakać. Mama usłyszała szloch synka i poprosiła go, żeby zszedł. Chłopiec zwinnie zsuną się z drzewa
i wpadł w objęcia matki, zaraz potem cała rodzina znalazła się przy nich.

A kurtka? Ona nie była już ważna! Najważniejsze, że Stefcio był już wśród swoich!

 Wyprawa nad  rzekę  (na podstawie s. 42-47 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Każdy z nas kiedyś nie posłuchał rodziców. Czasami mieliśmy z tego powodu przykrą przygodę, a czasami skończyło się tylko na wyrzutach sumienia. Podobnie było ze Stefanem Wyszyńskim.

Stefan bawił się ze swoją młodszą siostrą – Stasią – w ogrodzie. Rodzeństwo dostrzegło nagle klucz gęsi na niebie. Stefcio chciał zobaczyć je z bliska, ale siostrzyczka przypomniała mu, że mama zabrania im się bawić nad rzeką. Nie musiał jej jednak długo przekonywać i poszli w kierunku Bugu. Piasek na brzegu był taki przyjemny – dzieci postanowiły wybudować zamki z piasku! Gdy zabawa im się znudziła Stefan zechciał zamoczyć nogi, co w mig podchwyciła Stasia. A potem już bez zahamowań pluskali się w rzece. Zabawę przerwał im głos mamy.

Dzieci wiedziały, że nie zachowały się dobrze. Mama była zdenerwowana i miała do tego prawo. Zarówno Stefana jak i Stasię męczyły wyrzuty sumienia. Poza tym dzieci obawiały się kary.

Stefan gorąco przeprosił mamę, a ona – wzruszona jego postawą – raz jeszcze wytłumaczyła dzieciom: rzeka jest niebezpieczna, nie można się bawić w jej pobliżu, bo może to się skończyć tragicznie. Cieszyła się jednak, że jej pociechom nic się nie stało…

 Zabawa i sen  (na podstawie s. 55-57 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Stefan od zawsze wiedział, że chce zostać księdzem. Dlatego podczas Mszy Świętej i innych nabożeństw nie tylko się modlił, ale również obserwował, co robi kapłan.

Kiedyś, w drodze do domu ze szkoły, wstąpił razem ze swoimi kolegami do kościoła, żeby się pomodlić. Któryś z chłopców rzucił hasło „pobawmy się w księdza” – i już Stefek zasiadł w konfesjonale
i udawał, że spowiada swoich kolegów.

Innym razem Stefan obudził się z płaczem. Trudno było go uspokoić, widać było, że stało się coś okropnego! Jednak, gdy już udało się ukoić chłopca, okazało się, że śniło mu się, że go ożenili! A on tak bardzo chce być księdzem! Cała rodzina wybuchła śmiechem, bo nikt nie rozumiał, dlaczego chłopiec tak bardzo się przejął!

Kto by pomyślał, że ten mały Stefcio rzeczywiście zostanie księdzem… I to jeszcze jakim!

 Spalone lalki (na podstawie s. 84-88 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Stefcio był bardzo kreatywnym dzieckiem, ale bywały takie dni, że bardzo się nudził – zwłaszcza gdy padał deszcz. Pewnego deszczowego dnia chłopiec próbował przekonać siostry, żeby zaczęły się z nim bawić. Dziewczynki jednak były zajęte – bawiły się lalkami, co zupełnie nie interesowało Stefana!

W porywie złości chłopiec zabrał lalki siostrom i wrzucił je do pieca! Dziewczynki zaczęły płakać. Stanisław Wyszyński bardzo zdenerwował się na syna. Już miał mu dać porządne lanie, gdy dziewczynki – widząc smutnego i przestraszonego brata – stanęły
w jego obronie i poprosiły tatę, żeby odpuścił. Na takie prośby Stanisław się uspokoił, ale kazał Stefciowi przeprosić siostry, które tak bardzo go kochają!

Opracowała- Alina Smarkala

Poranna pobudka

(na podstawie s. 21-22  książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Rodzina Wyszyńskich znów się powiększyła. Przyszła na świat kolejna dziewczynka, Stanisława.  A Nastusia  i Stefek rośli jak na drożdżach, stając się sobie bliscy poprzez wspólne zabawy.

Pewnego ranka mały Stefan próbował budzić siostrę. Dziewczynka naciągnęła pościel na głowę i spała dalej. Wobec tego chłopiec zbliżył się do Nastki i połaskotał ją w stopę – dziewczynka szybko schowała ją pod kołdrę. Stefek szturchnął „śpiącą królewnę”, a potem z całych sił wrzasnął jej prosto do ucha: „Naaastuuusiaaa!!!”. Tego już dziewczynka nie mogła zignorować i pełna wyrzutu zapytała brata po co te krzyki. Okazało się, że chłopiec chciał jej pokazać niecodzienny widok za oknem. Bugiem płynęły wielkie łodzie. Dzieci oczarowane tym widokiem, nawet nie zauważyły swojego taty, który do nich podszedł, oparł dłonie na ich ramionach i wyjaśnił, iż są to berliny – łodzie, którymi przewozi się zboże.Od tej niecodziennej pobudki, rodzeństwo dość często wstawało rano, aby podziwiać przepływające nieopodal berliny.

                                                      Podrapana siostrzyczka

           (na podstawie s. 24-27 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana                                                 Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Państwo Wyszyńscy prawie codziennie chodzili do kościoła na Mszę świętą. Pewnego wieczoru mama poprosiła dzieci, by grzecznie się bawiły, a w razie, gdyby Stasia – najmłodsze dziecko – się obudziła to, żeby Anastazja ją rozbawiła grzechotką i pokołysała w wózeczku.

Rodzice wyszli, a dzieci zajęły się swoimi sprawami – Nastusia bawiła się w dom, a Stefek trochę się nudził. Malutka Stasia się obudziła
i chłopiec postanowił ją uspokoić: kołysał wózkiem – nie pomagało, zaczął kołysać bardziej – ale siostrzyczka rozdrażniona takim traktowaniem zaczęła płakać jeszcze głośniej, zaczął ją zabawiać – bez efektu.

Na pomoc bratu przyszła Nastusia z grzechotkami, która stwierdziła, że Stefan się nie zna na usypianiu dzieci. To stwierdzenie wywołało drobną sprzeczkę między rodzeństwem. Dziecko dalej płakało, Nastusia stwierdziła, że siostrzyczka jest głodna, musi poczekać aż mama wróci, po czym wróciła do przerwanej zabawy.

Stefek nie zamierzał się poddać, chciał udowodnić siostrze, że potrafi uspokoić dziecko – postanowił wziąć Stasię na ręce. Próbował
i próbował, ale brakowało mu wzrostu i siły, by móc malutką siostrzyczkę wyciągnąć z łóżeczka – a ta płakała coraz bardziej. Natusia weszła do pokoju, kazała bratu przestać, Stasia strasznie płakała, więc dziewczynka stwierdziła, że Stefcio jej coś zrobił – czym prędzej pomknęła do kościoła po mamę.

Gdy wróciły, Julianna wzięła najmłodszą córkę na ręce i po chwili dziecko się uspokoiło. Dziewczynka miała tylko małe zadrapania na brzuszku. Ale… gdzie się podział Stefan?!

Dopiero, gdy mama z Anastazją zaczęły go szukać, powiedziały, że wszystko jest  w porządku – Stefan ze szlochem wyszedł ze swojej kryjówki. Spokojna rozmowa z mamą wszystko wyjaśniła – Stefek nic siostrzyczce nie zrobił, chciał ją tylko utulić, ale wysuwała mu się
z rąk. Mama posmarowała czerwone miejsca na brzuszku Stasi kremem i po kilku dniach nikt już nie pamiętał o tej stresującej sytuacji.

Kromka chleba

(na podstawie s. 28-32 książki pt. „Stefek. Opowiadania o dzieciństwie Stefana Kardynała Wyszyńskiego Prymasa Polski”)

Niebawem Stasia, ku radości rodziców, zaczęła nie tylko stawiać pierwsze kroki, ale i mówić. Głodne dzieci, kiedy idą do stołu, zapominają o takich „szczegółach” jak umycie rąk… Nie inaczej było u Wyszyńskich. Gdy już wszystkie dzieci miały czyste ręce (a było już ich więcej – urodziła się kolejna córka – Janinka) dzieci ze smakiem pałaszowały obiad. Stefek poprosił nawet o dokładkę! Gdy mama dolewała mu zupy, chłopiec wstał, aby zabrać sobie jeszcze jedną kromkę chleba (chleb Julianna piekła samodzielnie!). Jednak, wracając, potknął się o próg i runął jak długi na podłogę. Stefkowi nic się nie stało, ale przez ten upadek zupełnie zapomniał o kromce chleba, która wylądowała gdzieś pod stołem.

Ta sytuacja sprawiła, że Stanisław – ojciec rodziny – wyjaśnił dzieciom jaką wartość ma chleb. Chleb jest symbolem Polski, jest owocem pracy wielu ludzi, jest podstawowym produktem w każdym domu. A na sam koniec zadał dzieciom zagadkę „dlaczego ziarno,
z którego robi się mąkę na chleb nazywa się zbożem?”. Dzieci próbowały odpowiedzieć na pytanie taty, ale początkowo nikt nie mógł znaleźć odpowiedzi na to pytanie. W końcu doszukał się jej Stefek: zboże, bo z Boga!

To odkrycie spowodowało, że Stanisław Wyszyński przytoczył jeszcze inne ciekawostki ewangeliczne – Pan Jezus podczas ostatniej wieczerzy w chleb przemienił swoje Ciało, w modlitwie „Ojcze nasz…” – modlimy się „chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”, a na koniec poinformował dzieci, że miasto, w którym urodził się Pan Jezus – Betlejem – znaczy „Dom chleba”.
Ten posiłek był ważną lekcją dla Stefka i jego sióstr. Nauczył ich poszanowania do chleba, do każdej kromeczki, a nawet okruszka.

Opracowała: Alina Smarkala

W dniu wczorajszym uczniowie klasy piątej, wykorzystując sprzyjające warunki pogodowe, wyruszyli na wycieczkę – rajd rowerowy. Głównym celem było zwiedzenie Grodziska, dawnego Grodu Sutiejsk w Sąsiadce. Następnie na trasie znalazła się Radecznica, wspólny posiłek i pizza w Rukoli oraz odwiedzenie Kaplicy Św. Antoniego na wodzie.

Wszyscy zadowoleni, w dobrych humorach wrócili do szkoły. Uczestnikom rajdu należą się słowa uznania, pokonali ok. 30 km. Dodatkowo dostosowali się do zachowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Byli właściwie przygotowani, zaopatrzeni w kaski i kamizelki.

Opiekunami wycieczki były: Wiesława Śliwińska-Wyłupek – dyrektor szkoły i Alina Smarkala – wychowawca klasy.

30 września obchodzony jest Dzień Chłopaka. Dziewczęta z poszczególnych klas stanęły na wysokości zadania i zaplanowały obchody, które na pewno na długo pozostaną w pamięci solenizantów. Nie mogło zabraknąć życzeń i drobnych upominków. Wszystkim chłopcom z okazji ich święta składamy na łamach naszej strony najserdeczniejsze życzenia!